Comments

• MountainKing 2 weeks ago

  Deze ochtend kan ik me kraakhelder herinneren. Iedereen waarmee ik was binnengekomen was nog beneden, het muzieklokaal was al bijna leeggedanst en tussen de rook door kwamen de eerste zonnestralen tevoorschijn. Ondertussen gooit deze DJ de meest genre-bending set terwijl ik opnieuw ontdek hoe mijn lichaam op muziek reageert. Iedereen om me heen lijkt hetzelfde te doen, maar is overduidelijk verward door het gebrek aan de four-on-the-floors die nog steeds te vinden zijn de kelder.

  De hints naar reggae en breakbeat worden langzaam overschaduwd door de overduidelijke knipoogjes naar pop, minimalistisch geremixt onder begeleiding van ritmes van over de hele wereld. Een voor een druppelen mijn vrienden vanuit de laatste grimmige kicks de kring waarin ik dans binnen. Ze zijn verrast door de luchtige vibe, maar lijken nog niet helemaal te gebrijpen hoe te bewegen. Naar huis gaan of toch nog even luisteren naar wat er word gedraaid?

  Op dat moment huppelt Passion DEEZ uit zijn booth en door de zaal heen, steekt zijn sigaret én ons een voor een aan met zijn dans. "Hoe kan hij dit nou weer flikken in de School?" denk ik terwijl Rude Boy van Rihanna luid over de speakers klinkt. Vanaf dat moment is het mijn missie om deze DJ volledig uit te spelen. Spierpijn in mijn benen? Ja. Hip-Hop? Fuck yeah. Nickelback? WAT? Bossa Nova? Slay. Blijven dansen tot de DJ stopt voelt langzamerhand als een belofte die niet kan worden verbroken. Britney? BITCH WTF? en dan opeens D&B bangers? YES! Ik en de 20 overgebleven ravers gaan uit onze plaat!

  Na een wispelturige afbouw naar Macy Grey krijgen we toch écht de memo dat we moeten oprotten. Het besef komt later pas in de trein. "Deze DJ was niet zomaar aan het draaien, hij leek ons te toetsen op hoe divers wij kunnen bewegen.” Ik besloot; "Op ieder soort muziek kun je bewegen, maar het is de context die het je daadwerkelijk laat doen."